تا خودم

پیاده می روم

تمام کوچه های کودکی را

لِی لِی می روم !

به چهار راه مسأله می رسم

چهره تمام ضمائر

در بودن یا نبودنم صرف می شوند

در حاشیه چهارده سالگی

عکسهایم قد می کشند

بلوغ مچاله میشود بر تنم !

به کوچه های بیست و چند سالگی که می رسم

نبضم انگار ، دیرتر از خودم میزند

دیگر از خودم خسته ام!

از خودم پیاده می شوم

داد می زنم دربست

کسی سوارم نمی کند !!!